Bij de vakopleiding tot machinist was Mike Koopman helemaal in zijn element. Gemotiveerd als hij was, rondde hij de opleiding versneld af. Met een 250 tons kraan bouwt hij nu voor Van Tunen mee aan een nieuwe haven in Zuid-Frankrijk. Een droomstart van zijn carrière!
“Ik heb eerst heel wat anders gedaan, voedingstechnologie, maar ik voelde dat ik op de verkeerde plek zat. In gesprek met mijn ouders wist ik wel wat ik eigenlijk wilde worden: kraanmachinist! Als kind had ik altijd al belangstelling voor techniek.”
“Via het SPG kwam ik bij het ROC Regio College terecht. Ik kreeg het advies om eerst de tweejarige opleiding vakman gww te volgen. Dan loop je om de machines heen, zie je wat er in de omgeving gebeurt, wat de gevaren zijn, en zo leer je stapje voor stapje. Dat is de beste manier vind ik zelf ook. Officieel duurt deze opleiding twee jaar, maar ik heb er maar 1,5 jaar over gedaan. Eigenlijk was ik al na één jaar klaar en begon toen alvast aan de theorie voor machinist. Deze 3,5-jarige mbo-opleiding rondde ik in twee jaar af.”
“Het fijne aan het Regio College is dat ik zelf mijn tempo kon bepalen. Het is meer zelfstudie. Je moet zelf de drive hebben en de discipline om door te gaan. Die heb ik wel en daardoor is het versneld gelukt.”
In de praktijk
De eerste jaren van zijn opleiding kwam Mike voor stage bij een klein gww-bedrijf in de buurt terecht. “Vier dagen per week werken, één dag per week naar school. Daardoor kon ik wennen voordat ik fulltime moest gaan werken. Dat deed ik toen ik voor stage overstapte naar KWS Infra. Het voordeel daarvan was dat ik een ‘eigen’ machine kreeg. De vakopleiding tot machinist vervolgde ik als deeltijd in de avonduren. Voor KWS deed ik graafwerk voor rioleringswerkzaamheden en bouwde ik wegen op. Ik ging steeds grotere klussen doen met 2,5 – 14 en 21 tons kranen.”
Inmiddels heeft Mike zijn vakopleidingen aan het Regio College afgerond en is in dienst getreden van Aanneming- en Verhuurbedrijf Van Tunen, actief in kust- en oeverwerken, grondverzet, steenwerken en mijnbouw. Gestationeerd in Zuid-Frankrijk in een internationaal projectteam ‘bekleedt’ hij met zijn machine een golfbreker in een nieuwe haven. “Ik sorteer zelf de bultstenen om de bekleding volgens de maatvoering in gps op te bouwen. Het is een 250 tons kraan met een lange giek om bepaalde dieptes te bereiken. Zo’n zware kraan is even wennen, maar mijn leercurve is rap omhoog geschoten! Een kraan blijft een kraan, maar de reacties zijn anders. Die moet je voelen en incalculeren.”
“Je moet niet hooghartig zijn, maar respect hebben voor je ervaren collega’s. Ik leer van hen en leer de machine steeds beter kennen. Door de rust in jezelf te bewaren, kun je de machine goed beheersen. De snelheid komt vanzelf wel. Wat helpt is dat ik als kind op drummen heb gezeten en thuis een klein kraantje had, waardoor ik al vroeg heb geleerd mijn handen en voeten onafhankelijk van elkaar te bewegen. Daarover hoef ik niet na te denken, dat gaat vanzelf.”
Op zijn plek
“De infra is een mooie sector. Je bouwt iets wat blijvend is. Ergens in Nederland, Europa en zelfs in de wereld kun je zeggen: ‘Dat heb ik gebouwd!’. Je ziet veel van de buitenwereld en hebt enorme vrijheid en afwisseling. Ik weet nooit precies wat de dag gaat brengen. Voor Van Tunen ben ik twee keer voor zeven weken in Zuid-Frankrijk geweest met drie weken verlof ertussen. Afhankelijk van de planning blijf ik nog een tijd in Zuid-Frankrijk of kom ik op een ander project terecht. Het is een echt familiebedrijf met een heel fijne sfeer. Door de ervaring in het buitenland leer ik op eigen benen te staan. Ik kan het iedereen aanbevelen.”
Als machinist is Mike inmiddels als een vis in het water. “De machine is me helemaal eigen geworden. Ik denk niet aan hoe ik de kraan moet bewegen, maar ben alleen bezig met wat ik moet pakken. Hoe meer ervaring je als machinist hebt, hoe makkelijker dit gaat. We zijn onder water begonnen en langzamerhand bouwen we iets op dat boven de waterlijn uitstijgt. Van helemaal niets maak je iets, daarom vind ik dit vak zo mooi.”
